Aflevering 24

Na ruim een week van stapelbedden, paardendekens en koude douches wilde ik mezelf trakteren op de luxe van een twee sterrenhotel. Achter mij lag de Cisa-pas die het noorden van Italie afsluit van het elegante Toscane. Heel hat wat Romeinde generaals en Germaanse vorsten hadden deze pas beklommen, in hun verlangen naar de Keizerskroon. Fuhrer Adolf was de laatse. Bij mijn hotelletje ontving de baas mij met grootse gebaren. We kwamen een prijs van vijftig euro overeen voor slapen en eten, wijn inbegrepen. Als een generaal gaf de hotelbaas bevelen aan zijn personeel. " Margeritta, zet de schoenen van mijnheer bij de verwarmingsketel in de kelder, dan kunnen ze drogen." Rond acht uur begeleidde de overigens vriendelijke generaal mij naar het beste tafeltje van zijn restaurant. In de ruimte bevonden zich de mannetjesputters van het dorp. Ik genoot van hun geanimeerde gesprekken en gebarenspel, vol van emoties. Hoe ouder de mannen, hoe groter hun gewicht viel me op. Na een uitsekende maaltijd met spagetti ai funghi besloot ik me terug te trekken in de andere werkelijkheid van mijn kamer.

De TV toonde beelden van de familie Poggi. Nog maar vier weken geleden zat ik in de Abdij van de Madonna di Bozolla vlak naast moeder Poggi. Een hele ploeg camaramensen richtte hun lenzen op de in stemig zwart geklede familie. Ik besloot dat het om een groot feest ging en dat ik naast de plaatselijke notabelen zat. Pas later begreep ik dat Chiara, de dochter, in het ouderlijk huis was vermoord. De beelden op de TV wisselden. Alberto, de verloofde zat in de politieauto die hem naar de gevangenis reed. Op een fiets was het bloed van Chiari gevonden maar Alberto bleef ontkennen. Het kon ook zweet zijn of menstruatiebloed beweerden zijn advocaten. "Moordenaar !" riep iemand uit de massa. "Batstaard! " Het waren dezelfde mensen die hem eerst nog tegen de aantijgingen van justitie verdedigd hadden. Voor ik insliep bedacht ik dat het in Italie om emoties gaat.
Om drie uur werd ik wakker. Door het nachtelijk venster van mijn hotelkamer trokken de verlichte wagons van een trein schuin omhoog, richting noorden. Ik begon naar huis te verlangen.