Vervolg Don Perini

In Aulla kun je goedkoop overnachten in de Burcht. De mevrouw die ik er over telefoneerde zei me wel dat ik er voor zes uur moest zijn omdat het hek voor de tuin van de Burcht dan op slot zou gaan. Ik had een schitterende wandeltocht achter de rug door de uitlopers van de Appennijnen, alleen had ik de pech dat het in de tweede helft van de middag stortregende. Vanuit Aulla ging ik nog twintig minuten omhoog naar de Burcht. De Burcht maakte een lugubere indruk, donkere wolken raasden aan de hemel voorbij en daar stond ik voor die man die me met vorsende ogen bekeek. "Wie bent u?" wilde hij weten "Wat komt u hier doen? Slapen?" Ik vond zijn Italiaans een beetje vreemd en tussen ons ontstond er een spel van wantrouwen en vertrouwen zoeken. Mijn vertouwen werd gewonnen toen hij zich bekend maakte als een Albanees, met een naam die hij in het Italiaans met Angel vertaalde. Hij werkte als schoonmaker en vuilnisophaler voor de Burcht en mocht als tegenprestatie in de Burcht overnachen. De man nam me mee naar een klein gebouw, de Foresteria, waar ik zou kunnen slapen. Maar ik moest wachten tot de Siciliaan kwam zei hij, want die had de sleutels. De Siciliaan werkte in het mortuarium en zou om vier uur komen dus moest ik een half uur wachten. De Albanees bleef bij me, ik was verkleumd en ik zat in mijn korte broek op de trap van dat gebouwtje. Ik voelde me kwetsbaar en belachelijk. Een lichte paniek kwam over me : Siciliaanse en Albanese maffia en een gebouwtje dat om zes uur van de buitenwereld zou worden afgesloten fantaseerde ik. Toch was de Albanees een keurige man, slachtoffer van de zwarte markt. Hij werkte aan de onderkant van de maatschappij, om zijn familie van elf personen, vrouw, kinderen, moeder, broers en zussen te onderhouden. Zijn vader was overleden toen hij in Italie was zei hij en de tranen kwamen in zijn ogen. Hij verdiende twintig euro per uur maar daar moest hij er vier van afgeven aan de mevrouw van de Burcht en hij had ook nog schulden aan een Albanese "patroon" die hem naar Italie had geholpen. Voor zijn visum en overtocht via Griekenland had hij meer dan vierduizend euro betaald. Hij vond dat de Albanese bevolkig beter af was geweest onder het communisme. Nu werd het geregeerd door corrupte zakkenvullers. Een meter snelweg voor tienduizenden euro's belastinggeld, waar bleef de rest van dat geld? Die weg kwam nooit af. Veel Albanezen waren op rooftocht gegaan na het instorten van het communisme. Anderen waren lid van de maffia geworden en verkochten jonge meisjes als prostituee. De ontvoerders van die meisjes werden dan uit wraak vaak vermoord, hij had het met zijn eigen ogen gezien. Maar hij was zelf altijd een nette man gebleven.
De Albanes vroeg naar mijn leefomstandigheden en naar mijn familie, wat een huis kostte, hoeveel ik als pensioen kreeg en hoe het met de criminaliteit in Nederland was gesteld. Op de zwarte arbeidsmarkt had hij veel concurrentie van Afrikanen en mensen met een Arabische achtergronden en hij vroeg me of wij die problemen ook kende. "Ik verdien te weinig geld om een huis voor mijn familie te kopen" zei hij zorgelijk. Maar hij vond ons Nederlandse systeem mooi en hij had grote bewondering voor ons voetbal. "Direct en eerlijk" oordeelde hij. Hij was het er alleen niet mee eens dat vrouwen bij ons tot boven hun zestig moeten werken. "Vijfenevijftig is een goede leeftijd" vond hij.
Hij raadde me nog aan om een warme douche te nemen in een hokje achter de Foresteria en om een lange broek aan te trekken. Anders zou ik ziek kunnen worden. Hijzelf verontschuldigde zich en zei dat hij naar beneden ging, naar het stadje.
Weer alleeen bekropen me sombere gedachten over een nacht op deze eenzame en koude plek. Nog half in paniek pakte ik mijn rugzak op en vluchtte naar een hotel.
De volgende dag schaamde ik me steeds meer om het verschil tussen de leefomstandigheden van de Albanees die door de nood gedwongen op de Burcht leefde en mijzelf die als zelfgekozen zwerver naar het warme hotel was gevlucht. Ik probeerde de man nog te bereiken, om hem uit te nodigen om op mijn kosten mee te gaan eten. Ik belde de mevrouw die zijn wergeefster was en, toen dat niet lukte, ging ik opnieuw naar boven,naar de Burcht maar trof de Albanees niet aan. Don Perini zal hem een kaart van me bezorgen, waarop ik de Albanees verzoek om zijn adres naar me te sturen.