Afl. 29 AANKOMST IN ROMA

Na zijn binnenkomst op de Via Triomphalis wacht de pelgrim die de viafrancigena heeft volbracht een drievoudige vertroosting. De eerste is het verkrijgen van het testimonium perigrinationis. De tweede is het bijwonen van de audientie bij de Heilge Vader. De derde is het bezoek aan het graf van Petrus. Al deze vertroostingen en nog vele andere zijn mijn deel geworden.
Om mijn pelgrimsoorkonde te verkrijgen had ik een berichtje geschreven aan Monseigneur Don Bruno Vercese, het hoofd van de pauselijke sacristie in het Vaticaan. Mijn credentiale verichtte wonderen, waardoor ik duizenden toeristen kon passeren. Ik toonde mijn pelgrimspaspoort aan een soldaat van de Zwitserse garde. Na enig beraad met zijn sergeant liet hij me door naar een portier bij de uitgang van de Sint Pieter. Deze uitgang diende mij als ingang. De sacristie van de Sint Pieter bevindt zich links in deze monumentale kerk. Je kunt er niet zomaar binnen komen. Ik meldde me bij mijn derde geuniformeerde, die mij tot binnen dr sacristie bracht. Achter een tafeltje zat een koster, die vervolgens belde naar een ander bewaker onder in de gewelven van de Dom. Ik liep een trap af naar onderaardse gewelven van het Vaticaan en ik voelde me op de plek waar de meest intieme geheimen van het Vaticaan bewaard worden. De bewaker wenkte me om even te wachten in de renaisance gestyleerde antichambre. Don Bruno was ziek, zei men mij. Ik kwam lichtelijk in paniek en vreesde dat mijn missie niet zou slagen, totdat een voorkomende jonge dame mij tegemoet trad. Tot mijn opluchting bleek dat ik de Vaticaanse administratie had onderschat. "O, bent u mijnheer van Hest", begroette de aardige mevrouw mij nadat ik me had voorgesteld. "Don Bruno heeft een brief voor u klaargelegd. Hij verontschuldigt zich dat hij u niet zelf kan ontvangen en hij heeft mij gevraagd om u uw oorkonde te overhandigen." Ze spoedde zich naar een ruimte en kwam terug met een jonge Monseigneur die mij feliciteerde met mijn prestatie. Hij gaf mij mijn oorkonde en ik kreeg nog een hanger met het tau teken, ooit het favoriete symbool des kruises van Fransisccus. Ik nam mijn kans waar en vroeg de prelaat fluisterend: "Kent u de oplossing van het mysterie van Bernini? " Hij keek me donker aan en ik sloeg maar gauw een kruis om eventueel onheil af te wenden. Overigens zat er een verrassing in de brief van Don Bruno. Hij schreef me naar de Zwitserse garde bij de Bronzen Deur te gaan, daar zou ik vier blauwe VIP kaarten krijgen voor een plaats op het podium voor de audientie van Zijne Heiligheid. Dit zou mijn derde vertroosting worden. De tweede vertroosting verkreeg ik nadat ik de aardige dame had gevraagd hoe ik bij het graf van de Heilige Petrus kon komen. Ze vroeg me even te wachten bij een wachter en nadat ik genoeg gewacht had kwam er een andere wachter die mij zwijgend door de catacomben naar het graf van de Heilige bracht. Terwijl we daar liepen hoorde ik het geschuifel van de duizenden die op het plein hadden gestaan om naar binnen te komen. Maar de wachter bracht mij rechtsreeks tot aan de voet van het graf. "Daar moet u zijn", wees hij me "en dan gaat u door de kerk terug". Na een haastig gebed volgde ik zijn advies op.
Voor de derde vertroosting trok ik met mijn vrouw en mijn vrienden Ard en Lily eerst met een rode kaart naar een plek op het plein van de Sint Pieter waar een duizendtal bezoekers zat. Eenmaal binnen het hek toonde ik de Zwitsrese Garde bij de Bronzen Deur mijn credentiale. "O, u hebt Don Bruno gesjrieben", begroette hij me in half Nederlands half Duits. "Gaat u met uw vrouw en vrienden maar naar het podium." We voegden ons met een natuurlijke vanzelfsprekendeheid tussen Kerkelijke Hoogwaardigheidsbekleders en Amerikaanse professoren. Een van hen was in Nijmegen een jaarlang gasthoogleeraar geweest in de osteopathie voor kinderen en hij hadvan ons land onthouden dat we veel aan euthanasie en abortus doen, wat hij afkeurde en dat onze snert ("snurf" zei hij eerst) zo lekker was, wat hij goedkeurde. Na een tiental acclamaties en enig gezang uit de massa onder ons en een beleefd applaus onzerzijds,
verscheen Zijne Heiligheid in zijn pausmobiel. Hij nam plaats onder het baldakijn, waar hij een college gaf over de vroeg christelijke kerkleeraar Sint Ambrosius. De bruidjes aan de overkant van onze plaats zwaaiden hem niets begrijpend hartelijk toe. Inmiddels genoeg vertroost keerden wij nog onder de indruk naar ons hotel terug.

Van de overige vertroostingen vermeld ik voor u nog de volgende:

De vierde vertroosting was het aanschouwen van de priester en TV persoonlijkheid Antoine Bodard terwijl hij bij een winkel van DESPAR een plastic tasje neerzette om de veter van zijn linkerschoen te strikken. Wij deden net alsof onze neus bloedde, terwijl dat niet het geval was, en hij deed ook net alsof hij ons niet kende.

Een vijfde vertroosting verkregen Ineke en ik in de Kerk van de Friezen, waar ik opnieuw een oorkonde kreeg, toegesproken werd door de vertrekkende rector en met applaus en felicitaties werd begroet door een tweehonderd Nederlandse kerkgangers. Hierover wellicht later meer.