Aflevering 21 b), Muggen

Die verdomde muggen. Als er niet zoveel waren zou ik vaker stilstaan om een foto te maken en om de omgeving te bewonderen. Met een welgemikte klap maak ik een van die zoemende, op mijn bloed beluste gevechtshelikopters onschadelijk. Alleen een rode sliert op mijn been herinnert nog aan zijn bestaan. Voor me uit een zwerm van duizende muggen. In en boven die zwerm zweven libellen. Het is eigenlijk een prachtig gezicht. De rivier stroomt nu eens loom, dan weer ontstuimig. Wateren uit de Alpen en uit de Appennijnen komen samen in de meest Italiaanse van de rivieren, de Po. Aan de oevers kleurige struiken en veldbloemen. Eenden vliegen op en beschrijven een sierlijke boog en kleine kikkertjes schieten schichtig voor me weg. Soms waan ik me aan de Waal, tot ik de eindeloze oranje-gele rijstvelden weer in het oog krijg. Alles is hier uitgestrekter,intenser van kleur en meer. In de rijstvelden doemen stadjes op met de terracotta veertiende eeuwse verdedigingstoren van de Viscontis. De toren concureert in hoogte met de kerktoren, zoals hier in Palestro. Waarom is Italie zo mooi vraag ik me af? Het antwoord lijkt me dat in Italie schoonheid het uitgangspunt is en bij ons een willekeurig toevoegsel.
De Alpen liggen ver achter me. Eerst als schimmen met hun witte toppen, nog vaag zichtbaar. Nu zijn ze voltooid verleden tijd. Voltooid verleden tijd, leerden we op school, is een tijd die in het verleden is begonnen en in het verleden werd afgesloten. Zo voelt het ook voor me aan. Al die bijzondere ontmoetingen die ik had met de mensen die met mee wilden reizen: Gera, Joost, Floris, Marielle, Peter, Douwe, Ineke mijn vrouw, Lilly, Ard, Truus, Lex, Kevin, Klaartje, Anneke en Hanneke. Hier bij de Po lijkt een nieuwe, lomere tijd aangebroken. Het is heet in het middaguur. In de verte zie ik een fattoria zinderen waar een fim als Millenoveconto opgenomen zou kunnen zijn. Voltooid verleden tijd, mijn medereizigers? Nee, dat zal nooit zijn. Ik blijf ze ontmoeten, in gedachten en later weer in de Appennijnen die nu voor me liggen, in het eeuwige Rome en in de Betuwe, die ik qua landschappelijk schoon toch ook een beetje blijf vergelijken met de Povlakte.