Aflevering 21 Drama in Bozzola

Het drama in Bozzolla

De abdij van de Madonna di Bozzola, in de buurt van Pavia, ziet er feestelijk uit. Vanaf de beelden op de indrukwekkende facade lopen lange blauwe en witte serpentines naar een fontein. Op een affiche lees ik dat er zaterdag en zondag feestelijke maaltijden zullen zijn met pizza's en tripes (vlees van ingewanden). Het is druk op het plein en voortdurend lopen er mensen de kerk in en uit. Overal zie ik mannen en vrouwen met enorme videocamera's. Die maken zeker opnamen van de plechtigheden voor hun vaders en moeders besluit ik. Want de camaeramensen zijn jong valt me op. In de bar van de abdij word ik hartelijk ontvangen en de barman, gouden kruis om zijn nek, wijst me de kamer die de abdij speciaal voor pelgrims heeft gereserveerd. Ik eet met de communiteit van twintig jonge mannen die hun leven geven voor de revalidatie van drugs- en alcholverslaafden. De rector, Don Gregorio Vitali, schept ieder een voortreffelijke maaltijd op. Ik zit naast een broeder die uitstekend Duits spreekt. Hier onder zijn medebroeders voelt hij zich meer thuis dan in de handel. Er wordt veel gebeden maar ook uitbundig gelachen. Ik vraag waarom het zo druk is in de kerk en ik krijg een vaag antwoord: het is een speciale gelegenheid. De mis zal om negen uur zijn zeggen ze. Om negen uur ben ik in de sacristie. In een kring staat een blijkbaar gegoede familie, vader, moeder, zoon en andere verwanten, met Don Gregorio te praten. Ik denk nog dat ze vanwege hun functie speciale gasten van de rector zijn. Toch voel ik dat ik niet helemaal pas in dit gezelschap. Een jonge medebroeder brengt me bereidwillig naar de voorste rij van de kerkbanken. De plechtigheid begint. Groot orgel, koor, kruis voorop en in twee rijen de medebroeders. Het wierooksvat wordt ingetogen gezwaaid. Prachtig, wat hebben we in Nederland toch veel overboord gegooid denk ik nog. Vooraan in de kerk, in het linker- en rechterschip zie ik de camera mensen weer. De familie die zojuist in de sacrestie stond wordt naar de voorste banken, links van mij geleid. De camera's worden op hen gericht. Don Gregorio celebreert de mis met een intensiteit die me raakt. Het is vandaag het feest van St. Carolus Boremeus, patroon van de kerk zegt hij. Maar dan plotseling begrijp ik dat de dochter van de familie vorige maand is overleden en dat de mis vooral voor haar wordt opgedragen. Chiara Pioggi heette ze en ik weet niet of ze een kind was of een jonge vrouw. Onze dochter heet ook Chiara overpeins ik, stel je voor. De bomvolle kerk zingt even intens mee als Don Gregorio bidt. Moeders komen mevrouw Pioggi condoleren. Don Gregorio spreekt over vergeving en liefhebben van je vijanden. Ik begrijp niet helemaal wat hij bedoelt maar het klinkt met overtuiging gezegd.

De volgende dag wordt het me duidelijk. Met een schok herken ik de familie die naast me zat in de krant "La Provincia" Chiara is in haar eigen huis vermoord lees ik en haar verloofde is een van de verdachten. Maar Alfonso heeft zijn vader gezworen dat hij het niet heeft gedaan. Daarom adus aldie pers en die hoge politie officieren in vol tenue. Ik voel me beschaamd, wat ben ik toch een amateuristische cultureel antropoloog door aan een feest te denken.
In mijn beste maar toch gebrekkige Italiaans heb ik de familie Pioggi een brief gechreven om hen sterkte toe te wensen.