Aflevering 20 Avonturen in het dal van Aosta.

Eenmaal in Italie is de viafrancigena blijkbaar een begrip geworden. Voorbij Estroubles loop ik onder langs een hoger gelegen berghotel. De baas roept me aan." Bent u een pelgrim van de viafrancigena?" "Ja" roep ik terug, hoewel ik nog steeds niet weet wat dat is: een pelgrim. De hotelbaas biedt me een espresso aan en is een en al bewondering voor mijn onderneming. Zelf is hij met een groep vrienden niet verder gekomen dan het bestuderen van Sigeric's route. Speciaal voor mij copieert hij slaapadressen die nog van pas kunnen komen. Voorbijkomende pelgrims krijgen bij hem een korting op de overnachting: tweeendertig euro met ontbijt rekent hij voor hen. Even later krijg ik bij een bar-tabacchi kaarten van de omgeving aangeboden. Met de vraag om in Rome een gebedje voor de eigenaresse uit te spreken.
De afdaling van de Grote Bernhard is grandioos. Soms word ik bevangen door een plotselinge angst: geen hoogtevrees of zo maar een existentiele angst, die me confronteert met de nietigheid van mijn eigen bestaan. Maar dan houd ik op een zonovergoten pad mijn pas in. Voor mij op de holle weg zie ik de hoge paarse en witte veldbloemen. Hoor ik het goed? Ja! Ze zingen voor mij! Vooral Halleluja's van Handel en: A Toi la Gloire's. Minzaam wuivend schrijd ik tussen het wuivend gewas naar beneden. Alleen een groepje brandnetels protesteert stekelig tegen zoveel koninklijke hoogmoed.
Beneden in Aosta wacht ik in het station op mijn collega's Annneke en Hanneke. Samen zetten we de tocht in het dal voort, richting Ivrea. Overal zien we nu borden "VIafrancigena" en we leren vooral dat we die regelmatig moeten negeren. De aanwijzingen houden altijd op als je ze op een splitsing nodig hebt! Soms wandelen we enkele kilometers op een drukke Strada Statale maar wanneer de vermoeidheid heeft toegeslagen stopt een redelijk omvangrijke dorpsbewoner zijn autootje: We mogen de laatste kilometer van de dag meerijden. Als we zijn ingestapt zit zijn autootje propvol met pelgrim en rugzak en hemzelf. In het zwembad van het hotelletje spoelen we onze vermoeidheid af.

Het is de kunst om zoveel mogelijk de drukke en gevaarlijke Strada Statale te vermijden. Regelmatig gaat dat gepaard met enige akrobatiek en klauterpartijen. Maar de beloning van een oude Romeise weg die we mogen betreden of het uitzicht op het dal is grandioos. In Bard, waar de burcht de nauwe pas bewaakt, vloeide het bloed rijkelijk. Gallische legers en even later Napoleon sloegen zich hier doorheen. Een uitdaging dus om de Romeinse weg te volgen. Na een kilometer komen reisgenote Hanneke en ik een hek tegen. Niet zo maar een, maar een zorgvuldig aan de bergkant en de steile dalkant afgesloten gevaarte. Voor het hek allerlei waarschuwingsborden: STOP! en een ander bord met een gestyleerd gezicht van iemand met een open mond die blijkbaar stop zegt en ons met zijn hand probeert tegen te houden. We besluiten het erop te wagen. Over het hek klimmen kan nooit gevaarlijker zijn dan langs de Statale te lopen. We trekken elkaar naar boven op en gooien de rugzakken op de oude weg. De Via Romana ligt nu open voor ons en het is een genot om er ongestoord door ander verkeer overheen te lopen. In San Germano wacht Anneke ons op. Het is niet moeilijk o haar te vinden, Het hele dorp weet waar die Nederlandse mevrouw is. Voor dat we een vraag kunnen stellen zeggen de voorbijgangers al: O la Donna wacht op u op het plein!"

Een dag later geeft Giuseppe Mila, journalist, ons gelijk als we klagen over de inconsequente bewegwijzering van de viafrancigena. Het is voor het eerst dat ik word geinterviewd op een smal pad hoog op de berg en terwijl ik me afvraag of we langs rotsblokken omhoog zullen klauteren of dat we toch maar terug zullen gaan naar beneden. Giuseppe kan ons ook niet helpen maar hij wil graag een foto van ons maken bij het kappeltje op de splitsing van twee paden. Het moet vast een beschermheilige zijn geweest daar op het bergpad, niet alleen voor oogst van de druiven, zoals een bord aangeeft, maar ook voor avonturiers want na een uur moeizaam naar boven klauteren ronden we de ruine van een kasteel en zien we de afdaling voor ons. En Giuseppe gaf ons zijn kaartje met de belofte dat hij de krant met de foto naar ons zal opsturen.