WAT EEN PORTRET

2) Vervolg portretten.

De derde dag van de bestijging kwam het echte werk. Steilten, steenmassa's en woeste stroompjes kwamen op mijn weg. Klaartje en Kevin hadden in Bourg ST.Pierres afscheid genomen. Met weemoed herinnerden we ons de voortreffelijke maaltijd die ons in het eenvoudige hotel doch excellente restaurant was voortgezet. Ik drukte de kosten van de maaltijd in Ossieres door de nacht in de slaapzaal van een berghotel door te brengen. Ik had geen handdoek bij me en was dus genoodzaakt om mijn lijf met een enkel handschoentje af te drogen, wat merkwaardig goed gelukte. Desalniettemin nam ik de handdoek die Klaar en Kevin mij ofreerden gretig aan.

Bij een wegwijzer trof ik een hijgende en puffende, gebaarde zestiger aan. Om zijn knie had hij een versterkende band. "Weet u of dit de weg naar de Grote Sint Bernhard is? " vroeg hij overbodig want het stond op het bordje. Zijn verder uitstekende Frans verried hem als Duitser. "Oui," antwoordde ik dus, "Sind Sie Pilger?" Ook dat was een overbodige vraag want hij droeg een vlaggetje van de viafrancigena op zijn rug. "Je bent de eerste pelgrim naar Rome die ik ontmoet" riep hij uit en accuut maakte hij een foto van me. Hij stelde zich voor als Franz en we moesten lachen. Franz en Fritz dus. Hij stelde voor om elkaar met Du aan te spreken. Ik voeg hem waar hij vandaan kwam. Hij was gestart in Marburg en dit was zijn tweede pelgrimstocht. Een paar jaar geleden was hij al naar Santiago geweest en hij maakte de tochten uit religieuze overwegingen. Hij was zevenenzestig en dit zou misschien zijn laatste tocht worden want hij had veel problemen met zijn knie. Ik zag mijn kans schoon en voor mijn zoektocht naar het goddellijke vroeg ik hem wat of wie zijn god op dit moment dan wel was. Ik vond zelf dat ik die vraag wel aardig had geformuleerd. Ik begereep dat god voor hem een gevoel van thuiskomen was, elke keer wanneer hij in een kerk kwam. Hij kon dan twee kanten opgaan in zijn leven maar in de kerk wist hij steeds beter wat de goede richting was. Ongemerkt had ik hem weer met Sie aangesproken. Vinnig zei hij me dat ik nu eens moest ophouden om hem met Sie aan te spreken want pelgrims zeggen toch Du tegen elkaar. Bedremmeld probeerde ik nog uit te leggen dat we op school nu eenmaal waren groot gebracht met Sie. Ondanks zijn zere knie kon ik hem niet bijhouden. Later liepen we weer samen op maar midden in de converstaie riep hij korzellig dat het geen zin had dat een van ons twee (ik) op het mooie stuk van het pad liep en de ander op het slechte. Korzellig ging hij er weer vandoor. Toen ik ruim een uur later, en na mijn leven opnieuw gewaagd te hebben in weer een wei met jonge stiertjes, vroeg hij me waar ik toch gebeleven was.
We volgden samen een juweeltje van een mis, met precies de juiste theatrale gebaren, klaarheid van gezang en een precieus Frans van de abt zoals Franse hoogwaardigheidsbekleders dat uitspreken. De ingetogenheid van de kerkdienst stond in diep contrast tot de luidruchtige maaltijd van Franse mannen, cyclisten in hun midlifecrisis, die ongeordend door elkaar heenschreeuwden,zongen en gebaarden zoals alleen mannen dat kunnen. Franz vond dat ik maar eens een stempelkaart moest aanschaffen om mijn viafrancigena te documenteren. Intussen schonk hij de wijn rijkelijk in.
De volgende ochtend wasten we ons bij het gemeenschappelijk wasbekken van het hospice. Mannen en vrouwen sliepen er door elkaar. Terwijl ik een sms-je verstuurde naar Ien verweet hij me nog dat ik zoveel Elektronik gebruikte en hij vroeg me pinnig of ik mijn "credenziale" (pelgrimskaart) al had. Voordat ik kon antwoorden was hij al vertrokken. De wijn had hij niet afgerekend. Die betaalde ik maar samen met mijn nieuwe Italiaanse vriend, een onderzoeker op de Italiaanse basis van Antartica.
Wat een portret, die Franz. Bij de afdaling naar Estroubles begreep ik van mijn gastheren dat hij me al ver voor was. Goed voor hem.