AFL 19 OMVANG VAN DE BOVENBENEN
Door: Frits van Hest
Blijf op de hoogte en volg frits
07 September 2007 | Italië, Ivrea
Aflevering 19
Internet is een wonderlijk communicatiemiddel. Al twee weken geleden meldde ik jullie dat de omvang en inhoud van mijn bovenbenen nu groter is dan de omvang en inhoud van mijn hoofd. Deze observatie is helaas verloren gegaan, samen met allerlei andere aardigheden. Daarom dat ik die probeer te reproduceren uit de blubberige massa van mijn geheugenschijf. Ik verdeel mijn verhaal maar in drie of vier delen om te voorkomen dat al het geschreven weer verloren gaat.
1)MEER PORTRETTEN
"In mezzo di camina"...begon de Amerikaan "Mi trovai in un selva obscura...", sneed ik hem snel de pas af om hem te laten weten dat ik mijn Dante ook kende. Ik kwam niet zover als hij want hij citeerde nog een vers of acht,uit het hoofd. Als jonge man had hij Dante in zijn studiejaar in Rome leren kennen. We bevonden ons in een romantisch berglandschap, het soort dat je op een postkaart naar huis stuurt. Mijn dochter Klaartje en ik hadden de Amerikaan en zijn maat al eerder opgemerkt. Ze liepen in een zeer langzaam tempo. Niet vanwege hun leeftijd maar omdat ze elk punt in het landschap vergeleken met hun kaart. Jong waren ze niet meet, tegen de zeventig schatten we maar ze waren toch van plan om een tocht van een paar dagen te maken over de gletschers, zonder gids. Ze zagen er spik en span uit, pikhouwelen in de rugzak. "Der Weg ist das Ziel" las de Amerikaan op de titelpagina van mijn gidsje. Hij had zijn Duits geleerd in Duitsland, dicht bij de Nederlandse grens. Hij vond het een mooie uitspraak en vroeg waar we naar toe trokken. Ik doceerde beide makkers over de viafrancigena: ze hadden er nog nooit van gehoord, wel van de tocht naar Santiago de Compostella. "Ik heb vorig jaar een week met mijn dochter gelopen" vertelde de minst spraakzame van de twee. "Ze deed de Appalchian tour, dat is ook een toer van vier maanden." "Mijn kinderen zijn nu ongeveer 35 jaar" vulde de eerste aan. In mezzo di camina. Wist je dat vijfendertig jaar in het Vietnamees ook een speciale betekenis heeft. Het staat voor de volle kracht van het leven." Ik begon te vermoeden dat de Amerikanen twee ex-legerofficieren waren maar vroeg het hen niet. Hij had ook iets weg van die Amerikaanse legerofficier in Apocalypse now. In ieder geval knikte hij instemmend dat ik aan hetbegin van mijn tocht T.S. Eliots murder in the Cathedral had gelezen. Om mijn indruk toch te toetsen begon ik een verhandeling over Germaanse talen en dialecten en ik legde uit dat het de Saksische dialecten en het Fries dichter bj het Engels staan dan het Duits. De helling was gemakkelijk dus er kon wel een college af. "Ja vervolgde de Amerikaan, mijn schoondochter woont vlak bij Aken en daar spreken ze een dialect dat ik niet onmiddellijk begrijp." " O, maar dan kan hij gemakkelijk met mijn schoonzoon in spe spreken want die komt uit Landgraaf, en dat moet ongeveer hetzelfde dialect zijn! riep ik uit. Klaartje bevestigde dat de ooms en tantes over de grens met elkaar dezelfde taal spraken.
We verloren elkaar uit het oog toen Klaar en ik even een consumptie op het terras te Liddes gebruikten en zij een andere weg insloegen. Het stak me toch dat ik geen afscheid van deze prettige mensen had kunnen nemen. Gelulkkig kwam ik ze de volgende ochtend weer tegen. Ik had net ontbeten bij Teuntje, de inmiddels overleden of doodzieke camper van Tjerk en Gera die door Klaartje en Kevein op hun vacacantie werd meegenomen. Gelukkig hadden ze besloten om toch een gids in te huren.
Internet is een wonderlijk communicatiemiddel. Al twee weken geleden meldde ik jullie dat de omvang en inhoud van mijn bovenbenen nu groter is dan de omvang en inhoud van mijn hoofd. Deze observatie is helaas verloren gegaan, samen met allerlei andere aardigheden. Daarom dat ik die probeer te reproduceren uit de blubberige massa van mijn geheugenschijf. Ik verdeel mijn verhaal maar in drie of vier delen om te voorkomen dat al het geschreven weer verloren gaat.
1)MEER PORTRETTEN
"In mezzo di camina"...begon de Amerikaan "Mi trovai in un selva obscura...", sneed ik hem snel de pas af om hem te laten weten dat ik mijn Dante ook kende. Ik kwam niet zover als hij want hij citeerde nog een vers of acht,uit het hoofd. Als jonge man had hij Dante in zijn studiejaar in Rome leren kennen. We bevonden ons in een romantisch berglandschap, het soort dat je op een postkaart naar huis stuurt. Mijn dochter Klaartje en ik hadden de Amerikaan en zijn maat al eerder opgemerkt. Ze liepen in een zeer langzaam tempo. Niet vanwege hun leeftijd maar omdat ze elk punt in het landschap vergeleken met hun kaart. Jong waren ze niet meet, tegen de zeventig schatten we maar ze waren toch van plan om een tocht van een paar dagen te maken over de gletschers, zonder gids. Ze zagen er spik en span uit, pikhouwelen in de rugzak. "Der Weg ist das Ziel" las de Amerikaan op de titelpagina van mijn gidsje. Hij had zijn Duits geleerd in Duitsland, dicht bij de Nederlandse grens. Hij vond het een mooie uitspraak en vroeg waar we naar toe trokken. Ik doceerde beide makkers over de viafrancigena: ze hadden er nog nooit van gehoord, wel van de tocht naar Santiago de Compostella. "Ik heb vorig jaar een week met mijn dochter gelopen" vertelde de minst spraakzame van de twee. "Ze deed de Appalchian tour, dat is ook een toer van vier maanden." "Mijn kinderen zijn nu ongeveer 35 jaar" vulde de eerste aan. In mezzo di camina. Wist je dat vijfendertig jaar in het Vietnamees ook een speciale betekenis heeft. Het staat voor de volle kracht van het leven." Ik begon te vermoeden dat de Amerikanen twee ex-legerofficieren waren maar vroeg het hen niet. Hij had ook iets weg van die Amerikaanse legerofficier in Apocalypse now. In ieder geval knikte hij instemmend dat ik aan hetbegin van mijn tocht T.S. Eliots murder in the Cathedral had gelezen. Om mijn indruk toch te toetsen begon ik een verhandeling over Germaanse talen en dialecten en ik legde uit dat het de Saksische dialecten en het Fries dichter bj het Engels staan dan het Duits. De helling was gemakkelijk dus er kon wel een college af. "Ja vervolgde de Amerikaan, mijn schoondochter woont vlak bij Aken en daar spreken ze een dialect dat ik niet onmiddellijk begrijp." " O, maar dan kan hij gemakkelijk met mijn schoonzoon in spe spreken want die komt uit Landgraaf, en dat moet ongeveer hetzelfde dialect zijn! riep ik uit. Klaartje bevestigde dat de ooms en tantes over de grens met elkaar dezelfde taal spraken.
We verloren elkaar uit het oog toen Klaar en ik even een consumptie op het terras te Liddes gebruikten en zij een andere weg insloegen. Het stak me toch dat ik geen afscheid van deze prettige mensen had kunnen nemen. Gelulkkig kwam ik ze de volgende ochtend weer tegen. Ik had net ontbeten bij Teuntje, de inmiddels overleden of doodzieke camper van Tjerk en Gera die door Klaartje en Kevein op hun vacacantie werd meegenomen. Gelukkig hadden ze besloten om toch een gids in te huren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
