Hoe Groot is de Bernhard!

Midden op mijn weg stond ik een donker bos. Rechts van mij gaapte een afgrond,links rees een steile rotswand op. Het was de eerste dag van drie op weg naar de top van de Grote Sint Bernhard. Gelukkig was er tegen de rotswand een ketting bevestigd die houvast bood. Op de rotsen aangekomen was het zaak om de bewegwijzering niet uit het oog te verliezen. Even niet opletten leverde me een half uur wanhopig zoeken op. In gedachten rukten er al Alpine gidsen uit om me te redden. Boven in Orsieres wachtten mijn dochter en haar vriend me op. Tussen zich in hielden ze een serpentine van toiletpaier die ik juichend doorbrak. "Hoi pap" zei ze luchtig, alsof mijn relatieve doodsangsten de gewoonste zaak van de wereld waren.
De volgende dag zette ik mijn tocht met haar voort. De weg was gematigd en verliep door een wild romantisch landschap. Twee Amerikaanse, ex-legerofficieren die we ontmoetten, wilden de gletscher bij de Bernhard over trekken. Zonder gids. In Bourg Saint Pierre wisselde ik de volgende morgen mijn gezelschap in voor Franz, die vanuit Marburg de viafrancigena liep.
Hoera! de top bereikt, over de helft van mijn tocht! In de crypte van het hosipce vierden vierentwintig monikken een mis van een ontroerende schoonheid. Maar 's nachts hoorde ik in de verte een hulpgeroep. Het waren de twee Amerikanen die verdwaald waren op de gletscher.Ik sloop uit de slaapzaal naar de kennel van de laatste St. Bernhards honden. Dankbaar sprongen ze weg uit hun onverdiende geveangenis en aan het blijde gehuil hoorde ik dat ze de verdwaalden hadden gevonden.
Ik werd wakker uit mijn droom. Geen hond te bekennen.Ik nuttigde het ontbijt met luidruchtige Franse fietsers, jongens onder elkaar. Franz was hem gesmeerd zonder de wijn te betalen: die kwam voor mijn rekening en die van mijn nieuwe Italiaanse vriend.