Aflevering 5 ( 9 juli)

Mijnheer Arthur Coldwell en mevrouw Richaud weten niet van elkaars bestaan. Door mijn tocht heb ik hun levens, zonder dat ze het weten, met elkaar verbonden.
Ik ontmoette Arthur en zijn vrouw in een chambre d'hote bij Montreuil en madame Richaud in haar pensionnetje in St. Vaast. Arthur bleek een man die graag en veel praat. "Ik weet zeker dat ik in Manchester, wanneer ik 's nachts wakker wordt regelmatig aan je zal denken" verzekerde hij mij. "En wanneer je in Rome bent kus dan de ring van de Paus. Toen Johannes Paulus II twee straten voorbij mijn huis in Manchester langs kwam was ik in Kartoum aan het werk; het was het grootste trauma van mijn leven" zei hij. Zijn vrouw lachte fijntjes. Ik vroeg me af wat Arthur dan wel deed in Kartoum. Ik werd opmerkzaam toen hij vertelde over de grootste ontdekkingen van de mensheid. Een van de grootste ontdekkingen is het kattenoog", doceerde hij mij. Dat is uitgevonden door een automobilist die stomdronken was en die het bij een nachtelijk onweer de ogen van een kat voor zich zag. Hij kon het beeld niet vergeten en paste het later toe als bewegwijzering. Het geniale van die uitvinding is niet alleeen dat de kattenogen je de weg wijzen, maar ook dat er, wanneer een autoband over het kattenoog gaat,een flapje naar beneden gaat dat het oog schoon maakt, zoals een ooglid dat doet." Zo had ik nog nooit naar die kattenogen gekeken en er ging me nu ook een lichtje op in welke hoek ik het werk van Arthur moest zoeken. Het werd me helemaal duidelijk toen Arthur me uitlegde dat er nog een grotere uitvinding bestond: de teerwegen, die door de Schot Mcadam waren uitgevonden. Deze Arthur moest in Kartoum op een of andere manier aan de weg getimmerd hebben bedacht ik.
De volgende ochtend voor mijn vertrek brachten Arthur en zijn vrouw me nog een briefje achterna:

"May theroad rise to meet you.
May the wind always be at your back.
May the rain fall gently on the fields.
May the sun be warm on your face
May God hold you in the palm of your hands"

Go well.

Die dag trof ik mijn bijna-buurvrouw Gera. Met een paar uur vertraging was ze geariveerd op een stationnetje vlak bij St. Vaast. Een vriendelijke jongeman had haar met de auto naar de chambre d'hote van Madame Richaud gebracht. En toeval of niet! De broer van de jongeman studeerde in Wageningen en hij was zelf ook van plan om daar een jaartje te studeren. Gera beloofde hem een vrij biertje in een van de cafe's van haar broer in Wageningen als hij inderdaad zou komen. Wat een bijzondere ontmoeting! Gera, s' ochtends door Ien naar station Elst gebracht en nu in St. Vaast, zij het met enige vertraging. We begroetten elkaar enthousiast en lieten ons verder verwennen door madame Richaud.

Franse distinctie, smaakvol interieur met zacht-rose-lila kleuren, een drie gangen menu met kristallen glazen en een grand vin de Bordeaux. Niets was goed genoeg voor deze wandelaars naar Rome volgens deze aimabele secretaresse van de voorzitter van het bestuurscollege van de Regio Nord/Pas de Calais. Met kreetjes van schrik en veel verontschuldigingen diende ze de verrukelijke maaltijd op. We moesten zelf maar zeggen hoeveel we wilden betalen. " Ah monsieur, en u moet niet vergeten om naar het Vaticaan te gaan. Mijn neef was de kardinaal Richaud , primaat van Bordeaux, en ik was in het Vaticaan op zijn uitnodiging, ik werd er behandeld als een prinses. Dit jaar zullen mijn vriend, die ook psycholoog is, en ik weer naar Rrome gaan; mijn neef leeft niet meer maar het is nu al te lang geleden dat ik in Rome was".

s'Ochtends werden Gera en ik uitgeleide gedaan met ieder vier kussen en een hand van haar zeven jaar oude kleinzoon. Monsieur Marcel noemde ze de jongen om hem Franse beleefdheid aan te leren. De vriend van Madame, die inmiddels gearriveerd was, stond enigzins beteuterd te kijken.