Eerste aflevering

De reactie luidt als volgt:
----------------------------------------------------------------------------------------
Zo, In Canterbury dus. Droog en ideaal wandelweer. Met TS Eliot " Murder in the Cathedral" in de hand trok ik natuurlijk onmiddellijk naar de Kathedraal.

De Engelsen doen alles zoal het moet. Als je al een beetje aan religie wilt doen, doe het dan zoals zij. Met een honderd andere belangstellenden zitten we op de oude koorbanken in meditatieve stilte om in deze e majestueuze kathedraal te gespannen te wachten op wat er zal gebeuren. Trouwens, dat weten we precies want het ritueel is al eeuwen hetzelfde. Voorafgegaan door een custos (bewaker van de orde) die een zilveren staf voor zich uit houdt,komt het koor binnen, getooid in een paarse toga met een witte superplie (overkleed)die voltooid wordt door een opstaande kanten kraag. Achter de stoet volgen de drie priesters, een van hen een vrouw. Eerlijk gezegd weet ik niet meer of dit de juiste volgorde is maar dat is niet erg want als die niet klopt met mijn beschrijving dan zou het zo ook mooi geweest zijn. Tersluiks kijk ik nog of de priesteres onder haar toga hoge hakken draagt en of dat ze op haar priesterlijk gewaad stiekem een frivool ornament heeft aangebracht. Maar nee, haar priesterlijke kleding is even waardig als haar gang. De priesters nemen hun plaats in, achteraan de koorrruimte. Het koor zelf zit langs de zijkanten. Het staat op, draait zich naar de priesters en maken een buiging naar hen. De priesters op hun beurt buigen terug. Op een teken van een dirigent (duidelijk en niet met een slap handje) neemt het koor neemt zijn plaats weer in en begint te zingen. Ik wist dat dit mooi zou worden maar eerlijk gezegd, ik was totaal verbluft. Met wiskundige zuiverheid zetten de koorknaapjes in stereo in. Zij zingen de melodie; de volwassen zangers achter hen zingen variaties en versieringen. Het koor is een lichaam, dit zijn geen individuen meer. Zelfs als een tenor of een koorknaapje (natuurlijk roodharig en zo mollig als je mag verwachten) een solo zingt.
Ik begrijp Thomas Becket nu. Deze kathedraal en dit koor geef je niet aan een machtsbeluste machthebber, al is het de koning zelf. Liever de dood dan buigen voor wereldse politiek. Of was het toch de verleiding van de hoogmoed waar Thomas voor bezweek? Ik zal jullie dit niet verklappen; je kunt het zelf nalezen in het meesterwerk van Eliot. Wat een bijzondere ervaring om dit toneelstuk te lezen op de plaats waar de moord negen eeuwen geleden op 29 december plaatsvond.
En ja! Na de ceremonie geeft de priesteres,de Reverend Sheila Watson, aartsdeken van Cantebury, een van de opvolgers van Becket mij in priesterlijk ornaat haar zegen, voor mijn reis, voor mijn familie, vrienden, collega's en de patienten van Phoenix en anderen die ik geholpen heb. Een van de kosters loopt mee naar buiten en maakt een foto van ons waar nog maar kort geleden een steen als start voor de Via Francigena is gelegd. Het beeld op de steen: de middeleeuwse pelgrim met zijn rugzak aan een stok. Mijn onderneming moet wel slagen mits mijn rugzak niet te zwaar wordt! Douwe, ik beloofde Reverend Sheila dat ik haar vanuit Roma een kaart zla sturen uit de kerk van de Friezen.

Morgen het echte werk. Zestien kilometer naar Sheperswett, in de richting van Dover. En dus wil ik iedereen bedanken: voor de bemoedigende toespraakjes, telefoontjes, emails en wensen; voor de talloze opschrijfboekjes (ongeveer vijf kilo),wijntjes (Klaartje en Kevin) voor de kaarten (Ien en Lily), gelukssteentje, Gera en CHAMPAGNE!,Gerd Jan en Tanja. Tot schrijfs,
Frits